miskraam

Uitwaaien

De Dame Appetizers, Lovenizers , , , , , , , 1 reactie

De 1e maand “Rust” is voorbij gevlogen. Emoties schommelde alle kanten op en we gingen van hele hoge pieken naar hele lage dalen. Ik zal jullie weer meenemen.

Voor de kerst werden we dol enthousiast verrast: de test was weer positief. Zal het dan toch, zal het zo perfect zijn… door het besluit te nemen meer energie te brengen naar privé, dat er een wonder groeit in mijn buik? Maar met deze mooie, positieve & blije gedachtes kwam ook de twijfel, angst & onrust.

We gingen met kerst naar Oostenrijk wat deel 1 werd van uitwaaien. Heerlijk de berglucht, kaisersmarrn, wandelingen & skiën. Maar zal het nog leven? Is er nog actie in mijn buik? En ja hoor.. na een fantastische afdaling stond ik beneden aan de berg te drammen als een klein kind voor een zwangerschapstest. Op mijn skischoenen ging ik wandelen naar de apotheek.. 2 km berg op & berg af, maar die test moest er komen. Snel een berghut ingedoken en..  weer positief. Dit moet goed gaan, wat een feest!

Oud & Nieuw gevierd bij vrienden in Rotterdam. 12 uur voelde als uitwaaien deel 2, met de frisse wind in ons gezicht, namen wij afscheid van 2019.. op naar een super 2020, waar de mogelijkheden openliggen. Super excited om dit spannende jaar te gemoed te gaan, heel veel zin om alle uitdagingen aan te pakken!

En zo startte het:

  • bij de gyn zagen we hartactie, woehaaa het is echt goed!
  • Hatsa mijn eerste oefenklus binnen gehaald als “ZZP’er” -> conceptontwikkeling, promotie- & business plan voor een restaurant
  • Soepel ingeschreven bij het UWV

Nog geen 7 dagen van dit geluk kunnen genieten, bloedingen.. oh nee daar beginnen we weer. En ja hoor geen hart actie meer. daar trad uitwaaien deel 3 in: weg waaide de mooie toekomstbeelden van nr. 2. Weg waaide de hoop dat het lichaam het toch goed kon volbrengen, weg was de rust.

Gelukkig hadden we deze maand ook een afspraak met de specialist op het gebied van zwanger blijven prof. dr. Bloemenkamp . Wat een fantastisch mens, zij is op de hoogte van alle onderzoeken over de hele wereld op het gebied van miskramen. Daarnaast werkt zij super samen met mijn behandeld gyn, wat het proces ook versnelt. Alles maar dan ook alles wordt nu onderzocht: chromosomen, baarmoeder, stolling & immuniteit.

Dit voelde goed:

  • Onderdeel zijn van een onderzoek team i.p.v. patiënt
  • Gerichte onderzoeken i.p.v. door blijven modderen
  • Twijfel weggenomen: niet te oud -> onzin
  • Hoop gekregen: “het is mogelijk, geef niet op” is er gezegd

Overvol van kennis en indrukken liepen wij het ziekenhuis uit. Want jeetje.. dan besef je je ook, als je in het Wilhelmina Kinderziekenhuis loopt: wat hebben mensen het mega zwaar met ontzettend zieke kindjes. We mogen in onze handjes knijpen dat nr. 1 van ons zo goed gelukt is. deel 4 uitwaaien was om dit alles een plekje te geven. Met nog geringe energie (want deze miskraam was met teveel bloed verlies, waardoor mijn HB te laag was, waardoor ik aan een ijzer infuus heb gelegen) reden wij de volgende dag naar Utrecht. Samen, na een ochtend hard huilen, boosheid, blijheid, hoop, ongeloof en alle emoties door elkaar. Eindelijk een keertje eten bij Mr. Black And The White Ox wow wow wow. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n heerlijke burrata gegeten: burrata op toast met honing, gebrande cashewnoten, lauwwarme cherry tomaten en dun gesneden verse wilde tomaten. Wat een genot voor het oog & mond. Dit is uitwaaien: hoofd even helemaal bij de smaak, fantastisch echt een aanrader!

Het weekend gingen we naar Scheveningen Haven met z’n drietjes. Genieten van het gezin dat we nu zijn: een fantastisch leuk gezin, met een super ventje! Uitwaaien deel 5 op het strand. Heerlijk :neus vriest er bijna af, golven toren hoog & kijken naar de surfers die ze proberen te bedwingen. Dat is uitwaaien. Gedachtes en emoties genoeg ruimte gegeven en nu weer genieten van de mooie dingen. Wat is de natuur en het gezin toch prachtig! En als klap op de vuurpijl: heerlijke oesters met een wijntje bij Simones, want zo sluit je een mooie stranddag af.

Nu weer met frisse energie aan het werk voor mijn eerste oefenklus, het UWV en mijn gezin. De onderzoeken lopen, bloed is afgenomen & in februari horen we meer. Wij kijken uit naar 2020!

Hoe ga je van 100% naar 0%? Stoppen met de werkladder en het leven leven!

De Dame Happynizers, Lovenizers , , , , , , 3 reacties

happyspreuk

Daar zit ik dan, in de laatste paar dagen van mijn carrière bij mijn werkgever. Na een super tijd van 7 jaar hebben we besloten uit elkaar te gaan. En zo voelt het.. een echtscheiding.

Wat tot een maand of 4 geleden als een normale situatie leek, is nu eindig. Ik zal jullie even meenemen…

Sinds het afronden van mijn Master Cultuur Management in Antwerpen 13 jaar geleden heb ik non-stop gewerkt. Van het een rolde ik in het ander en klom verder op die werkladder. Uiteindelijk sinds september 2015 als directeur in de evenementenbranche verantwoordelijk voor een club van 60 man. Heel gaaf en super dat ik op mijn leeftijd (toen 33 jaar) deze mega uitdaging kreeg. Dat men het vertrouwen in mij had. Het hield in keihard werken maar ook super veel voldoening door het coachen en begeleiden van de managers, door de strategie samen met de eigenaren van het bedrijf te mogen bedenken enzovoorts enzovoorts. De balans was perfect! Energie haalde ik uit iedere minuut, werk / privé balans was bij mij geen vraag.

In 2015 getrouwd, in 2016 een zoontje en in 2018 de wens voor een 2e.. En dan verandert het leven. Wat altijd als “aan komen waaien” ging, ging ineens met tegenwind. Tot vorig jaar liep alles super: voor ons zoontje hadden we een perfecte oplossing -> voor ons  geen uitdaging met uit vergaderingen rennen en strakke opvangtijden. Wij konden nog steeds knallen op het werk en knallen / genieten thuis. Daar kwam vorig jaar verandering in.

We wilden graag gaan voor een 2e, en dat leek zo simpel want nr 1 was ook zo simpel gegaan. Geen complicaties, direct zwanger, met verlof en direct bevallen, geen hel en huilbaby. Dat is dit jaar wel anders, het wolkje leek steeds donkerder te worden. En dat voor iemand die bij alles het positieve eruit wil halen, al is het een les. Zo zei ik na miskraam nr 1: “Leerzaam: beide voetjes op de grond”. Bij miskraam nr 2: “Fijn dat we nu weten hoe mijn lichaam in elkaar steekt (een Uterus Bicornis) en waarom ons mannetje 4 weken te vroeg is geboren”. Maar intensief was het wel, want door de complicatie van de Uterus Bicornis (hartvormige baarmoeder) liepen de miskramen niet vlekkeloos, maar lange trajecten van ziekenhuis in en uit en afwachten tot het netjes allemaal weer opgeruimd was.

Daar kwam dus de eerste domper: fysiek werd ik minder krachtig, mijn mindset werd minder positief. En wat eerst moeiteloos ging, werd een opgave. Werk / privé? Dit werd: hoe plan ik ziekenhuisbezoeken om mijn werk, want die vergadering kan ik toch niet missen. Verkeerde balans dus.

Ook hier had ik met mijn werkgever een goede oplossing voor gevonden: een gesplitste rol. Waardoor de verantwoordelijkheid en druk af zou nemen. Maar het zat niet in de rol, het zit in mijn karakter. Ik ga er voor 100% voor en dat kun je niet naar 2 vaatjes brengen: er moet een balans zijn. En na miskraam nr 3 (met aansluitend nr 4) zag ik ook in dat ik meer tijd en aandacht naar privé moest gaan brengen. Echter kan minder tijd en energie brengen niet in mijn functie. Daardoor zijn mijn werkgever en ik op een nette manier uit elkaar gegaan en is mijn laatste dag donderdag aanstaande.

Ik wil My Dams de aankomende maanden niet alleen gebruiken om dit proces van mij af te schrijven, maar ook om te inspireren. Want wat gaaf: ik heb weer een leeg canvas voor mij, de zakelijke “handboeien” zijn af. Wat gaat 2020 ons brengen? Welke keuzes ga ik maken? Waar ga ik werken? Ga ik voor mijzelf beginnen? Is My Dams mijn toekomst.

Hoe leuk.. alles komt bij elkaar: wat in 2016 begon als een site voor “Hip Urban Ladies”, met als leus “live life to the fullest”, gaat nu over mijzelf. Ik ga het leven leven, van grote stad naar een klein stadje in de polder. Maar nog steeds vol enthousiasme in het leven en naar de toekomst!