Daar zit ik dan, in de laatste paar dagen van mijn carrière bij mijn werkgever. Na een super tijd van 7 jaar hebben we besloten uit elkaar te gaan. En zo voelt het.. een echtscheiding.
Wat tot een maand of 4 geleden als een normale situatie leek, is nu eindig. Ik zal jullie even meenemen…
Sinds het afronden van mijn Master Cultuur Management in Antwerpen 13 jaar geleden heb ik non-stop gewerkt. Van het een rolde ik in het ander en klom verder op die werkladder. Uiteindelijk sinds september 2015 als directeur in de evenementenbranche verantwoordelijk voor een club van 60 man. Heel gaaf en super dat ik op mijn leeftijd (toen 33 jaar) deze mega uitdaging kreeg. Dat men het vertrouwen in mij had. Het hield in keihard werken maar ook super veel voldoening door het coachen en begeleiden van de managers, door de strategie samen met de eigenaren van het bedrijf te mogen bedenken enzovoorts enzovoorts. De balans was perfect! Energie haalde ik uit iedere minuut, werk / privé balans was bij mij geen vraag.
In 2015 getrouwd, in 2016 een zoontje en in 2018 de wens voor een 2e.. En dan verandert het leven. Wat altijd als “aan komen waaien” ging, ging ineens met tegenwind. Tot vorig jaar liep alles super: voor ons zoontje hadden we een perfecte oplossing -> voor ons geen uitdaging met uit vergaderingen rennen en strakke opvangtijden. Wij konden nog steeds knallen op het werk en knallen / genieten thuis. Daar kwam vorig jaar verandering in.
We wilden graag gaan voor een 2e, en dat leek zo simpel want nr 1 was ook zo simpel gegaan. Geen complicaties, direct zwanger, met verlof en direct bevallen, geen hel en huilbaby. Dat is dit jaar wel anders, het wolkje leek steeds donkerder te worden. En dat voor iemand die bij alles het positieve eruit wil halen, al is het een les. Zo zei ik na miskraam nr 1: “Leerzaam: beide voetjes op de grond”. Bij miskraam nr 2: “Fijn dat we nu weten hoe mijn lichaam in elkaar steekt (een Uterus Bicornis) en waarom ons mannetje 4 weken te vroeg is geboren”. Maar intensief was het wel, want door de complicatie van de Uterus Bicornis (hartvormige baarmoeder) liepen de miskramen niet vlekkeloos, maar lange trajecten van ziekenhuis in en uit en afwachten tot het netjes allemaal weer opgeruimd was.
Daar kwam dus de eerste domper: fysiek werd ik minder krachtig, mijn mindset werd minder positief. En wat eerst moeiteloos ging, werd een opgave. Werk / privé? Dit werd: hoe plan ik ziekenhuisbezoeken om mijn werk, want die vergadering kan ik toch niet missen. Verkeerde balans dus.
Ook hier had ik met mijn werkgever een goede oplossing voor gevonden: een gesplitste rol. Waardoor de verantwoordelijkheid en druk af zou nemen. Maar het zat niet in de rol, het zit in mijn karakter. Ik ga er voor 100% voor en dat kun je niet naar 2 vaatjes brengen: er moet een balans zijn. En na miskraam nr 3 (met aansluitend nr 4) zag ik ook in dat ik meer tijd en aandacht naar privé moest gaan brengen. Echter kan minder tijd en energie brengen niet in mijn functie. Daardoor zijn mijn werkgever en ik op een nette manier uit elkaar gegaan en is mijn laatste dag donderdag aanstaande.
Ik wil My Dams de aankomende maanden niet alleen gebruiken om dit proces van mij af te schrijven, maar ook om te inspireren. Want wat gaaf: ik heb weer een leeg canvas voor mij, de zakelijke “handboeien” zijn af. Wat gaat 2020 ons brengen? Welke keuzes ga ik maken? Waar ga ik werken? Ga ik voor mijzelf beginnen? Is My Dams mijn toekomst.
Hoe leuk.. alles komt bij elkaar: wat in 2016 begon als een site voor “Hip Urban Ladies”, met als leus “live life to the fullest”, gaat nu over mijzelf. Ik ga het leven leven, van grote stad naar een klein stadje in de polder. Maar nog steeds vol enthousiasme in het leven en naar de toekomst!
